Siz yoktunuz! Bir daha sınıfımıza gelmeyecektiniz! Bu gerçek çok ağır geliyordu bana. Kabullenmek imkansız gibiydi. Okul, sınıf, eşyalar, arkadaşlarım, her şey bana yabancılaşmıştı. Dersler dinlemiyor, zil seslerini dört gözle bekliyordum. Bataklıkta yürüyor gibiydim.
Renk renk çiçeklerle bezenmiş olan arsada kırık dökük, sahipsiz bir kamyonet kasası vardı. Salaş bir barakaya dönüştürülmüş olan
bu kasada, sürekli çizgili bir palto giydiği için “Paltolu Adam”diye bilinen kimsesiz bir adam yaşıyordu. Köpeği Akbaş ile…
İrfan Bey, köpeği Kont’la birlikte Sivri Dağ’ın zirvesine uzanan patikaya doğru yürüdü. Yılların deneyimli avcısı olarak kuru havada bile çok iyi iz sürerdi.
Emre’yle babasının sohbeti bir süre daha sürdü. Sonra karşılıklı tuşlara basıldı. Program sonlanırken dijital gerçeğin şalı, bir sonraki görüşmeye kadar özlemin ve duyguların üstünü usulca örttü.
Caner, ilk kez böyle bir duruma tanık oluyordu. Çünkü Tirşa’yı iyi tanıyordu. Yabancıların onu sevmesine asla izin vermezdi. Bu gençler, Tirşa’yı önceden tanıyorlarsa neden ilk kez görmüş gibi davranıyorlardı?
Unutulan eşyaların arasında gezinmek, eline alıp okşamak, sahiplerini düşünmek, onlarla ilgili düşsel yolculuklara çıkmak heyecan vericiydi. Hiç açılmamış bir valizin açılışına tanık olmak ise müthiş etkileyiciydi.
fotoğraflarım | şair dostlarım | senaryolarım | mesaj y azın | sanat atölyesi | bermaz yöresi | hazar gölü
bakır maden | harput | kara avcılığı | bana ulaş | yayıncılar | site haritası | başa dön