Aslanlar kendi tarihlerine sahip olana kadar, avcılık öyküleri her zaman avcıyı yüceltecektir.
Günümüzde farklı platformlarda kullanılan bu Afrika atasözünün çıkış noktası avcılığa dayanır. Gerçekten de büyük avların (tehlikeli hayvanların) ülkesi olan Afrika’da, “kurban avcılar” listesi çoğunlukla aslanlar tarafından tanzim edilmiştir. Büyük avların peşinde koşan avcılar; tavşan, keklik gibi korumasız hayvanları avlayanlara avcı gözüyle bakmazlar. Onlara göre, ölümüne heyecanları üretmeyen bir av, av değildir. Büyük avcılar arasında hep bir tartışma konusudur:
-Afrika’da en tehlikeli hayvan hangisidir? Dünyaca ünlü Afrika avcıları, beş tehlikeli hayvan üstünde duruyorlar: Aslan, fil, yaban mandası, gergedan ve leopar…

Bu sıralama, gelmiş geçmiş Afrika avcılarının piri ve en ünlüsü İngiliz F. Selous’a aittir. Bu ünü yüzünden Selous’un büstü, Londra’daki İngiliz Müzesi’nin Afrika pavyonuna dikilmiştir. Fakat Afrika’nın ünlü rehber avcısı J. Hunter’a göre ise, en tehlikeli hayvan leopardır. Kenya’da, bir tehlike anında silahıyla müdahale ederek turist avcının hayatını kurtaran rehber avcılara, “white hunter” deniyor. Ünlü bir white hunter olan J. Hunter’ın 600 arslan, 1400 fil, 2000 gergedan vurduğu söyleniyor.
“Aslanım benim!” gibi övücü deyimlerde yerini alsa da, aslanlar elbette ki en tehlikeli hayvanlardır. Yanında yavruları olan dişi aslanlar da çok tehlikeli olur ve anında saldırırlar.Huysuz bir aslanla karşılaşıldığında, atılan ilk kurşun onu zararsız hale getirmemişse, bu avcının sonu olacaktır. Bir de “man eaters” denilen insan yiyen aslanlar vardır ki Afrika’da yaşanmış çok sayıda trajediye konu olmuşlardır. Örneğin bundan 100 yıl önce, Mombasa-Kenya demiryolu yapılırken, çoğunluğu Hintli olan işçilerin yarısından fazlası bu aslanlar tarafından parçalanmıştır. Hatta koruma amacıyla gelen güvenlik görevlileri bile…
Aslanlar kuru ve sıcak havalarda tembel ve uyuşukturlar. Fakat yağışlı havalarda bunun tersine çok hırçın olurlar. Böyle gecelerde kükrer, zifiri  karanlıkta avlanırlar. En sevdikleri havan zebradır. Yağışlı havalarda  zebranın ayakları kayar ve iyi kaçamaz, bu da aslanın onu kolayca yakalaması demektir. Aslanın yağışlı gecelerde hırçın olması ve kükremesinin nedeni, belki de kendini avına hazırlarken içine düştüğü gerginliktendir.
Aslında bizim düzensiz ve zamansız avlanan “otomatik tüfekli avcılarımız”ı Afrika’ya aslan avına göndermeli. Dönebilirlerse, artık insafa gelmiş olurlar.