Bırak beni çılgınlığıma döneyim
Anılarım birer savaş coğrafyası
Uçurumlara atayım kendimi bırak
Kaya sularına karışsın kanım
Ertelenmiş sözler değil mutluluk
Ölürken aşka dönüşebilir son sözlerim
Yok oluştan önce içimde büyüyen boşluk
Sonsuzluğa açılan bir asma köprü
Şimdi ne yana uzatsan ellerini
Kod adım düşer avuçlarına
Çağlayanlar saklar bütün sırlarımı
Sakın nisan sularında arama beni
Çılgınlığım bir yanardağ kahkahası
Kim bilir ben şimdi kaçıncı ben’im
Mutluluğun güz akşamıdır ayrılık
Bırak beni çılgınlığıma döneyim.

Dolaşsın ten rengi sevişmelerimiz
Yüzünün en güzel akşamında
Bu kirli savaş bitecek inan
Bu yorgun ayrılık
Bekle beni
Mutlaka döneceğim.

Dağların külü yakamda
Savaşın kiri
Bekle beni
Mutlaka döneceğim.         

Mahreminden silme sakın
Aşkımızın ıslak şiirini
Savaşsız ve haritasız bir dünyada
İkimiz bir ülkeyiz
Bekle beni
Mutlaka döneceğim.

Kötü bir düşten uyandım
Eşyalar, sesler bana yabancı
Zaman kötü niyetli bir hancı
Eskimiş fotoğraflarımı öptüm
Mutluluk günlerimin siyah-beyaz aşkını
Ah, pişman olmayacak kadar yorgunum.

Ankara’da güz yalnızlıkları
Bir kamyon geçiyor Samsun yolundan
Alıp götürüyor eski zamanları
Alıp götürüyor sararmış aşk defterlerini
Gel yeni düşüm, gel
Gel nazar boncuğum
Sar beni kanatlarına
Mutsuz olmayacak kadar yorgunum
Gel.

Acıları ilk durakta bırak
yüreğin kanatlansın
yüreğin kanatlansın.
Otobüs penceresinde buğulanırsa dostluk
bil ki
yabanıl bir ormandır ayrılıklar
uçarı düşlerini kucaklayan.

Kaç sıradağ göreceksin/söyle
kaç nehir akacak göz pınarlarından?
Perdesiz evler kanatabilir o eskimeyen yaranı
hıçkırıklarını duyan olmasın sakın
gecenin beyaz rahmine dolarken uçurumlar.

İnanarak katıldığımız bu onurlu kavgada
simsiyah bir yalnızlıktır sürgünler.
Fakat her zaman ve her yerde
umut şarkılarına yürüyecek isyanımız.
Seslensen
o ilk grev sabahına döneriz belki
hani o alanda kol kolaydık seninle
makineli tüfek namlularına kar yağıyordu
kar yağıyordu en sıcak düşlerimize.

Artık yazma bana
bu kara mektupları yazma
acıları ilk durakta bırak
yabanıl bir orman olsun ayrılıklar/aldırma
sürgünlerde büyüsün yasak aşkımız
ve sırtını dönme hasret şarkılarına.

Seslensen
o ilk grev sabahına döneriz belki.
İşte kanamış bir günü yolluyorum sana
kara mektuplar yazmayı bırak.
Seslen
yırtma yüreğini usulca seslen
duyarım seni ben inan
duyarım yedi kat yerin dibinden.

Beyaz atlasıyla örtüyor ilk kar çocukluk anılarımı
dört mevsimi bahar bir şiire yazmak istiyorum seni
atımın terkisine aldım umutları, acıları geçtim
atım dörtnal, sana geliyorum toz duman içinde.

Yollar, yeniden yaşamaktır kanamış bir günü
yeni bir ayrılığın başlangıcıdır indiğim her durak
nöbetçi bir askerin yorgun sesinde dirilir adın
tel örgüde bir tomurcuk patlar sen konuşurken.

Dönüşü olan bir elvedadır avuçlarına bıraktığım.
anılarımıza yaslanmasam yürüyemem Diyarbakır’da
kent yalanlarında düşleme beni, gül bahçesinde değilim
dışarıdayım/ama soluğum tutsak, sesim sorguda.

Vuslatın gülleri düşüyor beton duvarlara
yeni bir sayfa açılmadan kapanıyor aşkın kitabı
hasret dilim dilim kıyılsa da kör zindanlarda
dışarıda bir bulut gibi kaynıyor hayat, uzat hadi ellerini.

Gülüşün bahardır
Küsmelerin kış
Ölüm bile üşür yanımda
Beni bırakıp gidersen.

Yaz yağmuru gibiydin
Islatmadan çekip gittin
Kuş seslerinde bile yalnızım
Eğer geri dönmezsen.