Her gece bu saatlerde
gözlerimin yangınında tutuşur dünya
ve yaşantımdan kara bir gün daha
uçurumlara sürükler intiharını.

Her gece bu saatlerde
albümler tutsak düşer anılara
korkarım resimlerimize bakmaktan
ve yakıcı hüznünü salar içime
sevdiğin o eski şarkı radyoda.

Her gece bu saatlerde
gurbetçisi olurum yıllanmış özlemin
pişman değilim, kolay değil yurtsever olmak
dışarıda tek pencerede ışık yoktur, bilirim
şehir uyurken ayaklanır düşüncelerim.

Her gece bu saatlerde
bütün bıçakları etimdedir düşmanın
ölür ölür dirilirim
yenilmem.
Fail-i meçhul cinayetlerle bölünür düşlerim
tutsak düşerim tek kişilik yatağıma
yenilmem.

Her gece bu saatlerde
ölümler okunur haber bültenlerinde
Güney Afrika’da kan rengidir siyahlık
denizde yılana sarılır Filistin
ve korkulu düşlerinde Nikaragualı çocukların
USA adlı bir canavar.
Dışarıda tek pencerede ışık yoktur, bilirim
şehir uyurken ayaklanır düşüncelerim.

Livaneli’den bir şarkı aralıyor özlemin kapısını
yüreğimin alevlenen ormanına düşüyor yokluğun
dağların beslediği bir mahpus ayrılığı bizimkisi
sekiz yıl sonra özgürlük: günü yazılı, saati belli...

Ayrılığı taşıyan kamyonlara bırakıyorum geçmişimi
sana yaklaşan her nesne bir şeyler alıp gidiyor benden
ah, şu bozkır yeşili sararmadan tutabilsem ellerini
yaşam dirhem dirhem düşecek herk ettiğim toprağa...

Bir bahar havasıyla gelir mektupların postadan
‘görülmüştür’ damgası yakar hep ellerimi
içinde bir karikatür, duyulmamış bir bilmece
eşsiz bir oyuncaktır bizim küçük Deniz’e...

Mektup on, mektup yirmi, mektup otuz, mektup kırk
özlem böyle numaralıdır hapishane günlüğünde
iç içedir hüzün mutlulukla, kaybetmek direnmeyle
yaşam anlamını bulur sıfırında bir başlangıcın...

Geceleri paylaşmanın zamanıdır artık
Umutları şimdiye taşımanın...

Artık bir kaçak gibi girmeyeceksin kapımdan
Özlemin çığlıkları düşmeyecek duvarlara
Masamda küllenmeyecek sigaran
Dondurmalarımız unutulmayacak buzlukta
Tazelemeyeceksin öperek sildiğim makyajını
Limon sürmeyeceksin dağılmış saçlarına
Balkondan izlemeyeceğim hüzünlü gidişini...

Umutlarla buluşmanın zamanıdır artık
Doğacak kızımıza isim koymanın...

Sevgili
Kokusunu sermiş odama
Her tarafta zambak sarılığı
Penceremde taptaze bir gün
Çıldırıyor kronik yalnızlığım...

Sevgili
Sesini yaymış odama
Şarkılar dökülüyor anılardan
Dışarıda cumartesi çığlıkları
Alevleniyor yıllanmış hasretim...

Sevgili
Alabalık almış, otuzbeşlik rakı
Duvarlarda kahkaha izleri
Geçmişle dans ediyor anılar
Zamanı ıslatıyor mutluluğum...

Sevgili
Yine not bırakmış masama
Canım, demesi, bir ömür
Ayrılıkla büyüyen bu aşk
Gönüllere ferman olacak...

Kış apar topar geldi, sevdiğim
Önce mektuplarımız üşüdü
Sonra şarkılarımız
Sonra kitaplarımız...
           
Kış apar topar geldi, sevdiğim
Sen yoksun.                                       
Geceler bana gardiyan                                              
Şimdi beyaz bir düşe yaslayacağım başımı
Hoş geldin! diyeceğim kar yağışına
Keşke sen de olsaydın yanımda.

Koca kent uyudu son çığlıklarla
Gecenin alnına koydum ellerimi
Koynuma aldım üşüyen düşlerimi
Zamanın düzensiz kalp atışları
Yeter artık, kırılsın bu ayna!

Nerede kaldın kurtarıcı düşüm
Nerede kaldın göçmen kuşum
Yalnızlığımı bana rehin bırakan kadın
Nerede kaldın?
Yeter artık, yıkılsın bu dünya!