Bir Memet
Nöbet tutuyor cephanelikte
Ay ışığı baykuşlar hava sert
Kapüşon, kaput, tüfek, sıla, parola
Nöbetçi subayı korku bir sürü dert.

Bir Memet
Kapamış kulaklarını gürültüye
Dalmış uzak hayallere
Yazılacak mektubu var sılaya
Bir hızlı bir dargın bir durgun
Selâm ediyor mektup
El öpüyor
Göz öpüyor
Acele cevap bekliyor mektup.
Sonra birdenbire
Nöbetçi subayı içerde
Yat: dokuz otuz.
Kalk: beş otuz.
İrkiliyor Memet
Avucunda yarım kalan mektubu.

Bir Memet
Uyuyor ranzasında saf
Yüzünde umarsız bir dünya
Sayıklayıp duruyor uykusunda
Yürüyüş kararı:
Bir
  Ki
    Üç
      Dört…
Birrr kiii üç dört.

Yeni bir gün usulca dokunurken göz kapaklarıma
Sabah haberlerinde ince bir çığlıktır Güney Afrika
Şair Moloise’nin ‘kandan yağmuru’dur zafer
Beyaz acılara karşı Tutu ve Mandela.

Şair Moloise’nin ‘kandan yağmuru’dur zafer
Kendi alevinde yanacak beyaz acılar
Dilim dilim kıyılsalar da Soweto sokaklarında
Ölüm/yaşamı haykıracak vuruldukları yerde.

Yarın dağlara yazılacak adın Nelson Mandela
Demir parmaklıklarda binlerce karanfil
Okyanusların ötesinde kardeş şarkılar
Silâhları yetmeyecek bu güvercini vurmaya.

Zaman ısındı
Ben hâlâ üşüyorum
Rüzgârın kırık kanatlarında
Şarkımızı dinliyorum

Karanlık ısındı
Ben hâlâ üşüyorum
Yasladım başımı ikili yalnızlığa
Kendi sesimi dinliyorum

Ölüm ısındı
Ben hâlâ üşüyorum
Hayatın öte yakasında
Yine hayatı dinliyorum

Sonu gelsin istemediğimiz
Beyaz gecelerin son çığlıklarına
Hoyratça soyunuverir
Çamlı dumanlı dağlar
İlk sigara yakılmıştır
Son nöbet tutulmuştur
Bin lanet okunmuştur
Bölüğün sabah içtimasına.

Bir yanımızda çamlı dumanlı dağlar
Bir yanımızda nöbetçili tel örgü
Kırkağaç’ın berisinde
Nizamiye merkezinde
Kısa dönem askerleriz
Süre kısa zaman uzun
Her şeye yabancı olduk
Ağaçlara, çiçeklere
Kuşlara yabancı olduk.